مقایسه ی میزان تکثیر سلول های استئوبلاست انسانی در داربست های آلژینات و هیدروکسی آپاتیت–تری کلسیم فسفات

مقدمه: به دنبال شکستگی های استخوانی در طی تصادفات، بسیاری بیماران از ترمیم نشدن ضایعات استخوانی و مشکلات زیبایی شناختی و روانی متعاقب آن رنج می برند. در این راستا، یافتن راه کارهای جدید و مؤثر برای تسهیل ترمیم نقایص استخوانی مهم است. یکی از راه های درمان، استفاده از سلول های استخوانی خود بیمار، کشت آن ها بر روی داربست مناسب و انتقال به محل ضایعه می باشد. هدف اصلی این مطالعه، مقایسه ی میزان تکثیر سلول های استئوبلاست بر روی دو داربست آلژینات و هیدروکسی آپاتیت- تری کلسیم فسفات (ha-tc) بود. روش ها: نمونه های استخوانی از چهار بیمار، که در بیمارستان الزهرای (س) اصفهان تحت جراحی کرانیوتومی قرار گرفتند، به دست آمد. نمونه ها به قطعات کوچک تقسیم و در پلیت های محتوی محیط کشت به انکوباتور منتقل گردید. در روزهای 12-10 پس از انتقال، شروع خروج استئوبلاست از قطعات استخوانی مشاهده شد. این سلول ها به طور متوسط پس از 2 هفته کف پلیت را پوشاندند. نسل اول این سلول ها با استفاده از trypsin_edta ازکف پلیت جدا شد و به دو بخش تقسیم گردید. یک بخش به داربست ha-tc و بخش دیگر به ژل آلژینات اضافه شد. دو هفته بعد، اطلاعات جمع آوری و تجزیه و تحلیل شد.  یافته ها: با شمارش سلول ها میانگین تعداد سلول های موجود در ژل آلژینات و داربست هیدروکسی آپاتیت- تری کلسیم فسفات در روز 14 نسبت به روز اول همان گروه اختلاف معنی داری را نشان داد (001/0 > p). به علاوه، اختلاف میانگین تعداد سلول های موجود در ژل آلژینات و داربست هیدروکسی آپاتیت در روز 14 معنی دار بود (001/0 > p). در روز 14، میانگین درصد سلول های زنده در گروه آلژینات به طور معنی داری بیشتر از گروه هیدروکسی آپاتیت- تری کلسیم فسفات بود (001/0 > p). در روز 14، در رنگ آمیزی van kossa، وجود ماتریکس معدنی ثابت گردید؛ به این ترتیب که رسوبات کلسیم به رنگ سیاه و هسته سلول ها قرمز شد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج تحقیق حاضر، ژل آلژینات نسبت به داربست ha-tc، حمایت بهتری برای تکثیر و بقای استئوبلاست محسوب می شود. علت احتمالی این تفاوت را می توان در ویژگی های زیستی این ژل جستجو نمود؛ تخلخل ژل آلژینات شرایطی را فراهم می آورد که فعالیت های سلولی و متابولیکی در آن تسریع می گردد.